Cyril Bondi & d'incise : composition
-
Rebecca Lane : bass flute
Clara de Asís : electric guitar
Golem Mécanique : voice, tapes, electronic
Mike Majkowski : double bass
Stéphane Garin : percussions
-
Premiered at Cave12, Geneva, april 2018.
Recorded at Insub.studio, Geneva, april 2018.
Recorded & mixed by d'incise.
-
Realised with the support of Fondation Nicati-de Luze & Fondation Henneberger-Mercier.


____
Reviews:

Ni une chaleur vive, ni un froid coupant, quelque chose de moins caractériel, plus insaisissable. La composition prend la forme d’une suite de sculptures sonores dans une sorte de mouvement continu, on pense par exemple aux mobiles d’Alexander Calder. Ici chaque élément est identifiable, comme flottant : il ne s’agit pas de construire une structure organique où tout s’entremêle en une masse sonore complexe – on est comme dans un entre-monde abstrait. A l’image de la pochette du disque, aplat de couleurs sans nuances, juxtaposées : à la fois austère et précieuse comme du tissus. Une certaine nonchalance maîtrisée qui rappelle parfois la musique de Morton Feldman.
On sent que la composition a été imaginée directement pour ses interprètes et leur rapport personnel à l’instrument. Composer pour ensemble comme si on avait voulu garder de l’ensemble seulement le plus nécessaire, presque le squelette d’une musique. Les interprètes semblent jouer la musique que l’on joue lorsqu’on est seul chez soi avec son instrument, sans volonté de construire une forme ni même de jouer une musique mais simplement explorer un phénomène que l’on répète, sans urgence. Une musique pour ensemble qui serait comme la somme des « musiques intérieures » de chacun de ses interprètes ?
Pourtant il y a une organisation à l’œuvre, on l’aurait presque oublié. C’est que la pièce semble se faire toute seule, sans en avoir l’air – sans qu’une volonté n’en émerge. Et parfois quelque chose se construit, cabane éphémère d’une grande beauté, si on lui offre en retour une écoute attentive. Un moment particulièrement fort : là où le temps fait mine de se stopper, entre les fracas de pailles et de feuillages (d’un poing déterminé).
R.P. / sharpeculture.com

De Zwiterse muzikant Laurent Peter presenteert zijn muziek onder de naam d’incise. Hij noemt zich een klankonderzoeker, waarbij hij zich niet van één specifiek instrument bedient, maar datgene gebruikt wat hij als instrument wenst te beschouwen: software, geluidsopnamen, objecten, percussie, harmonium, etcetera. De Zwitser is geïnteresseerd in radicalisme, reductionisme, repetitie en conceptuele benaderingen en hij heeft de neiging om de kleinste details uit de muzikale elementen te halen. Hij waardeert traagheid en obsessieve verkenningen van simpele processen.

Met zijn landgenoot Cyril Bondi vormt d’incise regelmatig een duo. Bondi is drummer en percussionist. Hij speelt in het duo Cyril Cyril en de band La Tène en tot 2018 ook in het jazztrio Plaistow. Als het gaat om experimentele muziek, heeft hij zich beziggehouden met projecten als diatribes en Bondi Martel Schiller. Zowel Bondi als d’incise zijn naast muzikant ook componist en daarnaast runnen zij het label Insub Records.
Als duo voeren de twee Zwitsers hun eigen muziek uit, maar ook die van andere componisten, zoals bijvoorbeeld het werk ABC, 1-6 van hun landgenoot Stephan Thut, waarin zij overigens bijstand kregen van de Chileense gitarist Cristian Alvear. Op Levitas is de rol van Bondi en d’incise die van componist. Zij spelen niet op deze uitgave. De compositie wordt uitgevoerd door Rebecca Lane (basfluit), Clara de Asís (elektrische gitaar), Golem Mécanique (stem, tapes en elektronica), Mike Majkowski (contrabas) en Stéphane Garin (percussie).
Levitas is het derde werk in een serie composities die Bondi en d’incise hebben gemaakt in 2017 en 2018 en het werd voorafgegaan door Kirari-Kirari en Mem, Aleph, Lassis. Het nu uitgekomen werk is een minimaal werk. Het muzikale parcours ontvouwt zich op rustige wijze, maar het is geen vlak parcours. In de muziek schuilt emotie en er is sprake van dynamiek. De instrumenten maken samen akkoorden of volgen elkaar, maar komen nergens tot een echte melodie. Daarnaast zijn er – soms vrij lange – passages waarin slechts één instrument klinkt. Daartussenin klinkt stilte, dat in deze compositie ook als een instrument kan worden beschouwd.
Het musiceren gebeurt vaak uiterst behoedzaam, al weet met name De Asís op elektrische gitaar incidenteel wat meer volume in het stuk te brengen. De hang naar reductionisme is hoorbaar, maar Levitas is niet zo minimaal dat slechts een noot tegelijkertijd klinkt. Wel telt het werk geen noot te veel: iedere gespeelde noot is essentieel. Het stuk verloopt gradueel, waarbij het samengaan van klanken niet dient om meer temperament te bewerkstelligen, maar puur om het verloop van de muziek te verzinnelijken.
De menselijke stem van Mécanique roept als vanzelf emotie op, al is steeds sprake van het zingen van één toon. Spanning wordt opgeroepen in het gedeelte waarin de percussieklanken van Garin worden onderbroken door secondenlange stiltes. De muziek is zo opgenomen, dat je als luisteraar de muzikanten dicht op de huid zit. Het meest duidelijk komt dat naar voren in de hoorbare ademhaling van fluitiste Lane.
Bij oppervlakkige beluistering kan het stuk overkomen als een aaneenschakeling van frasen zonder noemenswaardige ontwikkeling. Die beleving is niet helemaal incorrect, maar doet het werk van Bondi en d’incise geen recht. Bij aandachtige en herhaalde beluistering blijkt het stuk een scala aan muzikale uitingsvormen te bevatten die emoties als melancholie en berusting uitstralen, terwijl het stuk ook iets mystieks in zich draagt.
Er zit geen dramatiek in Levitas, maar het is ook geen klinisch werk. De muziek vertelt een abstract verhaal waarin niet alles ingevuld is, zodat de verbeelding van de luisteraar wordt geactiveerd. Repeterende motieven zorgen voor herkenbaarheid. Elektronische klanken en geluiden afkomstig van tapes roepen soms een wat raadselachtige sfeer op, maar van zweverigheid is geen sprake: de muziek staat met beide benen op de grond. Voor een minimale compositie, is het werk vrij levendig, al zal niet iedereen het op dezelfde manier interpreteren. Feit is dat er genoeg gebeurt om de luisteraar bij de les te houden. Bij herhaalde beluistering gaat de muziek steeds meer intrigeren. Levitas is een bescheiden maar ook buitengewoon en tijdloos werk.
opduvel.com

‘Levitas’, alleen verkrijgbaar als digitale download, is een compositie van Bondi en d’Incise en wordt uitgevoerd door Rebecca Lane (basfluit), Clara de Asís (elektrische gitaar), Golem Mécanique (stem, tapes en elektronica), Mike Majkowski (contrabas) en Stéphane Garin (percussie). ‘Levitas’ is een sterk contemplatief, ingetogen stuk dat uitnodigt tot wegdromen. De uitgebreide, langzaam verglijdende klankwolken stemmen aangenaam, de subtiele veranderingen in kleur, als de schaduwen die veranderen bij het verglijden van de tijd, doen de rest. Soms klinkt er mechanisch klinkende noise door, soms zorgen gongs of de contrabas voor aangename accenten, soms neemt het slepende ritme het over en lijkt dit stuk even sterk op ‘Ocho Pretextos’. Een boeiend geheel in uitstekende handen van deze musici.
Ben Taffijn / nieuwenoten.nl


A couple of weeks later, Bondi released another, larger piece, this time in conjunction with his regular collaborator d’incise. Levitas (Lane, De Asís, Mécanique, Majkowski, Garin) is another group effort that had me worried I was in for more of the same, again. Wrong, wrong. No explanatory notes are given here, but it seems that Bondi and d’incise are the composers but (supposedly) do not play here. The five piece electroacoustic ensemble are listed in the title and includes Rebecca Lane on bass flute and Clara de Asís on electric guitar, with other musicians I’m not familiar with. The true identity of Golem Mécanique, credited with “voice, tapes, electronic”, remains a mystery. The music itself is equally mysterious, falling into sections and episodes that betray the initial impression of a monolithic exercise in the minimal. Various poses and and attitudes are taken up, toyed with and discarded in a seemingly capricious way, with a solemn playfulness that keeps you guessing to the end, wondering if equilibium will be restored if the whole thing is going to blow up. It’s refreshing to hear something this imaginative, with some searching musicianship, permanently incongruous.
Ben Harper / Boring like a drill