Carl Ludwig Hübsch — tuba, objects
Pierre-Yves Martel — viola da gamba, harmonica, pitch pipes
Philip Zoubek — piano, synthesizer

The quality of this, improvising, trio, is its ability to turn the references (yeah, you know Feldman, etc) that will naturaly come to your mind into an absolute fluidity, a spontaneous creation where their years of experience make it sound so natural, with an extreme sensitivity, mastering their unique instrumentarium for a perfect blend of "classic" and "unidentified" sounds.
With their maturity, Carl Ludwig Hübsch, Pierre-Yves Martel and Philip Zoubek steadily navigate the deep sea of tranquility under a 6th of gravity. The cold ice sublimate into this mysterious "Ize" music filling the space around us.

____

"I will never give in to those who claim that anyone is capable of doiing free improvisation and, consequently, to meet the taste of a stereotypically radical and highbrow audience. In general, those who claim the above haven’t got the slightest idea of the years of practice and the sensitivity that it takes to create an immediate connection with musicians of other cultures and backgrounds, in order to transform an instrumental dialogue without preliminary rehearsals into an act of ‘instant composition’ .
Not even the simplicity of certain musical or sonic gestures can belittle the ability of three experimenters such as Carl Ludwig Hübsch, Pierre-Yves Martel and Philip Zoubek to shape a dramaturgy as thin as it is subtly incisive, keeping constant its sense of burdensome expectation, like the eerie omen of an End without clamor.
The five segments of Ize – recorded in Cologne back in November 2018 – are certainly reminiscent of the experiences arising from the perpetuation and rediscovery of the poetics of the New York School, from the second half of the 20th century: but as for the masters of the international collective Wandelweiser, they’re nothing more than the conceptual and formal inspiration for an even more decisive lunge into the tonal potential of the most varied instruments, while always maintaining a close relationship with the possibility of their own absence. Piano (Zoubek), viola da gamba (Martel) and tuba (Hübsch) present themselves as an anomalous reconfiguration of chamber classicism, cleansed of the aura of purity and nobility of the past centuries to take refuge, instead, in a negative space of perpetual and unresolved interrogation.
Static tones with imperceptible oscillations hatch the restless prelude “Any”, gateway to the sinister desolation of the extended piece “Kolt”: the filiform lament of the bow binds together the high trebles of the piano – a vibrant echo of the dean John Tilbury – and of carillons intermittently revived, one instant at a time; placed on two opposite and complementary registers are the breaths of the tuba and the pitch pipe, the equal voices of a subdued chant of the soul out of time and tangible reality like the recent Greek quintet The Depths Above; only at the last moment do the slender acoustic trajectories converge in a major-key, ostinato unison which in fact asserts itself as a tepid resolution.
As something of an interlude, in “Lektik” the instruments become objects and vice versa: a laborious underbrush of minute noise concretions that briefly marks the trail of an even more hermetic extemporaneousness. The drone harmonies of “Bard” introduce the gray counterpoint of a synthesizer, a horizon line on which tuba and viola shape the mutable densities of their insistent monody.A coda formally less rigorous but more sinister than ever, “Kult” creates vivid contrasts between dissonant lights and shades within an ultimately fully Feldman-esque frame: a most tense alternation of single brushstrokes through which the trio leaves behind that same question mark that symbolically inspired their studio meeting in the first place."
esoteros.net

Carl Ludwig Hübsch, uit de Zuid-Duitse stad Freiburg, is een muzikant wiens biografie een brede smaak en kennis verraadt. Hij groeide op als klarinettist, maar wisselde later naar tuba. Hij speelde echter ook drums in verschillende punk- en rockbands. Als muzikale invloeden noemt de Duitser Frank Zappa, King Sunny Ade en Dead Kennedys. Hübsch is ook een geschoold muzikant. Hij leerde improviseren en studeerde zang, slagwerk, theorie en elektronische muziek.
Pierre-Yves Martel komt uit het Canadese Ontario, maar vestigde zich later in Montereal, waar hij zich zowel met geïmproviseerde als oude muziek bezighield en werkte met muzikanten met diverse culturele achtergronden. Aanvankelijk legde Martel zich toe op de contrabas, maar sinds 2008 focust hij op de viola da gamba, een instrument dat maar zelden in hedendaagse muziek wordt gebruikt. Daarnaast is de Canadees oprichter en artistiek directeur van Quartetski, een groep die werken van grote componisten (Érik Satie, Duke Ellington, Henry Purcell, Tonbias Hume, John Cage) herintepreteert in een geïmproviseerde context.
Uit het Oostenrijkse Tulln komt Philip Zoubek, maar hij leeft in en werkt als pianist en componist in de Duitse stad Köln. Hij studeerde jazz, aanvankelijk in Wenen en later ook in Köln en hij speelde samen met onder andere Frank Gratkowski, Wilbert de JOode, Thomas Lehn, Clayton Thomas en Paul Lytton. Verder is hij oprichter en lid van het Kölner Kollektivs für Improvisation & Aktuelle Musik.
Het zijn drie muzikanten met een rijke historie als het gaat om muziek en muzikale invloeden. Ize is het vierde album van het gezelschap als trio, na June 16th (2013), Drought (2016) en Otherwise (2018). Het bestaat uit vijf stukken, variërend in lengte van een klein vier minuten tot ruim zeventien minuten.
Als trio improviseren Hübsch, Martel en Zoubek op het scherpst van de snede. Wie dan denkt aan uitbundige of extreme muzikale uitspattingen, is eraan voor de moeite, want wat dit drietal doet is de scherpe randjes opzoeken in het minimalisme. Het aparte instrumentarium (tuba, objecten, viola da gamba, harmonica stemfluiten, piano en synthesizer) staat al garant voor een aparte luisterervaring, maar de muziek van de Oostenrijkers en Canadees is veel meer dan dat. Het is een masterclass in dosering, reductie, timing en het creëren van spanning.
Het instrumentarium biedt veel mogelijkheden en het is de kunst om daaruit alleen het essentiële te destilleren, alleen dat te spelen wat echt ter zake doet. Daarbij dient elk van de muzikanten rekening te houden met de inbreng van de andere twee leden van het trio. De drie improvisatoren lijken echter zo op elkaar ingespeeld, dat de muziek als vanzelf lijkt te stromen, hoe minimaal ook wordt gemusiceerd. De muziek klinkt vaak ook niet of nauwelijks geïmproviseerd, maar neigt qua opzet en klanken naar hedendaagse gecomponeerde muziek.
In de muziek van Hübsch Martel Zoubek zijn zowel de individuele klanken als de samenklanken belangrijk. ‘Any’ opent met dissonante akkoorden die meteen spanning oproepen en daarmee de oren doen spitsen. In het uitgeklede spel van het drietal schuilt een grote rijkdom aan klanken en elke vrijwel klank lijkt voor de muzikanten een onderzoeksobject, of vormt in ieder geval een deel van het gezamenlijke onderzoek naar hoe je muzikaal interessante en boeiende muziek kunt maken, als een schilderij dat tot stand is gekomen met slechts enkele penseelstreken.
‘Kolt’ is het langste stuk op het album. Zoubek kiest een paar pianonoten, Martel speelt een tweetonig motief op de viola da gamba, daarmee een beheerste cadans creërend, en Hübsch in de weer met een speelgoedpiano en andere kleine muziekinstrumentjes. De mooie, donkere en sombere toon van de tuba wordt verderop geïntroduceerd en daarmee verandert de klankkleur van het stuk, niet radicaal maar wel onmiskenbaar. Elke toon heeft een functie, vormt een cruciaal onderdeel in de breekbare muziek. Dat breekbare wordt benadrukt door de aanzetten van de tuba, die zacht zijn en soms gepaard gaan met het blazen van lucht. Een enkele keer beperkt Hübsch zich tot dat laatste aspect. De muziek kent overigens wel dynamische verschillen. Er zijn passages waarin de muzikanten hun activiteiten gelijk op laten gaan en dan ontstaan de meeste prachtige samenklanken.
De elektronische component wordt behoedzaam ingezet; de muziek klinkt merendeels akoestisch. Aan het eind van ‘Kolt’ is de invloed van de synth wel groot, als de muziek ritmische bewegingen gaat maken. Zeer spannend is het bijna onheilspellend klinkende ‘Lettik’, waarbij Martel klanken uit de viola da gamba peurt die je niet voor mogelijk zou houden, Zoubek de snaren van zijn piano rechtstreeks met de hand en met een voorwerp beroert en Hübsch zijn tuba zacht en sonoor laat klinken. Dat minimale muziek niet per se stilstaande muziek betekent, blijkt uit het begin van ‘Bard’, waarin jachtige klanken te horen zijn. Die maken verderop plaats voor dreiging, gemaakt met klanken die soms vanuit stilte lijken te ontstaan, maar keren ook weer even terug. Dat het minimalisme niet per se op fluistertoon hoeft te worden gebracht, bewijst het trio met het zeer luide gedeelte tegen het einde van ‘Bard’. In ‘Kult’ komen de ‘basisinstrumenten’ tuba, viola da gamba en piano vrijwel zonder toevoeging van andere instrumenten of objecten aan bod, met een even spannend resultaat als in de andere vier stukken op het album.
Het muzikale parcours is onvoorspelbaar, een belangrijke kracht van de muziek van dit trio, evenals het op rustige wijze steeds wisselende timbre. Het is ook geen minimalisme om het minimalisme: dit is simpelweg de muzikale taal die de drie muzikanten in onderling verband spreken. Het is een overtuigende taal waarin met abstracte middelen een levendig muzikaal universum wordt gecreëerd.
Opduvel.com

Decades have passed since Derek Bailey wrote his book, Improvisation. At that time, it was already clear that the intentionally non-idiomatic music he pioneered and practiced was a subset of the more universal matter of improvising as a necessary aspect of playing music. It was also becoming clear that non-idiomatic improvisation’s aspirations and proscriptions amounted to a new but quite identifiable idiom, and this Swiss trio is okay with that. If you told Carl Ludwig Hübsch (tuba, objects),Pierre-Yves Martel (viola da gamba harmonica, pitch pipes) and Philip Zoubek (piano, synthesizer) that the music on Ize sounds a bit like the British ensemble AMM’s, they’d likely nod and thank you for noticing. They’re not trying to make a new kind of music, they’re trying to be good at a kind of music that they love, and on those terms, they succeed. Aside from the occasional Feldman-esque piano phrase, they mostly trade in layers of tone and texture, operating in complementary parallel to one another, taking the listener through states of meditative stillness and slow-motion vertigo.
Bill Meyer / Dusted Magazine

There is not an easy way to say this, but yes, I fucked up. That happens. In Vital Weekly 1250, I reviewed what I believed to be a CD by Micheal Pisaro-Liu. Except it wasn't it. Just the other day I picked up that CD again, and I noticed, much to my horror, this was something entirely different. I had heard a CD by CarlLudwig Hübsch (tuba, objects), Pierre-Yves Martel (viola da gamba, harmonica, pitch pipes) and Philip Zoubek (piano, synthesizer). They have worked together; see my review of 'Somewhere' in Vital Weekly 1155, and they have recordings from a concert of November 11, 2018, at Loft in Cologne, that wonderful place for improvised music. What I before mistakenly heard as a bass clarinet is a tuba and I correctly heard the violin and throughout there is a silent, modern classical feel to the music. All three of them like to play longer, sustaining notes, creating a delicate web of sounds. The piano notes that Zoubek adds at points in time; a tap on the shoulder if you will, to mark the beginning or end of the events. As I wrote on what I thought was this CD "The overall mood is also contemplative and quiet, but most of the time not as quiet as perhaps you would think a release from Wandelweiser would sound like. I especially liked the slightly more experimental character of these pieces", and that is something I still stand by. This is quiet music for a quiet day.
FdW / Vital weekly