L'Anglard de St-Donat, assembled from recordings of bowed metalic objets, electric organ, harmonium, banjo & double bass, tuning based on a mazurka by Alfred Mouret.

Le désir, bowed metalic sticks, performed live, over detuned/retuned organ backgrounds.

"« Assemblée, relâche, réjouissance, parade », or another long, unspeakable, french, title (that would somehow translate as » Assembly, pause, rejoicing, parade »). Words that conjure ideas of a music used in public and social rituals. The two distinct pieces experiment with the re-injection of music into the experimental area. Do not see anything pretentious about it, it is rather a very personnal path, in the sens, among others, to not forbid certain aspects of music to make appearances, making bridges between conceptuality and simplicity.
The first part, « L’Anglard de St-Donat », is constructed aroud a mazurka tune, a tradional dance from center-France, played by Alfred Mouret, after his father François « L’Anglard ». But the four short « songs » are not to be seen as a reinterpreations (they’re certainly not danceable), rather as a basis for d’incise’s own research. Solid drones and reccurent structres are built with recordings of bowed and strucked metal objects and (sounds of various) instruments make counterpoints and quasi melodic lines.
Then in « Le désir » the strategy is mirrored, electronics (detuned organs) make the rigide, and slightly akward, context for the bowed metal sticks – tuned in relation to the electronic – to be semi-improvised and take a sort of soloist position – unstabilities of both the objects and the gestures sudenly become open to interpreations and expressions. This piece is one of d’incise‘s actual solo
live performance."

Composed, recorded and mixed by d'incise at Insub.studio, Geneva, CH, 2017.

_______________________________________________________

"As has generally been the case in the last ten or so years, a new release from d’incise comes as a gentle and intriguing surprise. The disc is in two sections: a four-part suite titled, ‘L’Anglard de St- Donat’ and a two-part work called ‘Le Désir’ (‘certain’ and ‘serein’). ‘L’Anglard de St-Donat’s four to six minutes portions are apparently based on the mazurka form, though this listener couldn’t discern that relationship. Instead, we hear ringing, sometimes subtly piercing sustained tones derived at leas in part from bowed metal. As intense as they are, they’re never without some kind of tonal basis, sometimes, as in the second part, even appearing in sequences of notes that might just about qualify as a melody (I imagine this is one evocation of the mazurka). The third has organ like chords billowing up gently and acquiring a bristly layer of fuzz before being responded to with patient, deep string plucks while the final section has clearer organ tones accompanied by a worried seesaw from bowed metal or string. The whole suite is heady, contemplative and absorbing.
‘Désir’ is a very different creature, performed live on « detuned/retuned » organ along with bowed metal sticks. On the first part, a steady, almost lilting three-note melody/rhythm is heard, a sequence that turns oddly queasy with the introduction of slightly off-pitch metal. One feels as though on a rocking boat, nausea filtering in around the edges. d’incise switches to a different three-note pattern a third of the way through, more propulsive, the music acquiring something of a Tony Conrad aura, the bowed metal sounding like axles struggling along under a heavy weight. The rhythm shifts once again in the final third (the pice runs 15 minutes) into a more sing-songy, stationary mode, content to wobble back and forth beneath the soft moans until cutting out entirely. Excellent work. ‘Serein’ is indeed serene in the sense that a consistent, single note is struck, about once every two seconds, over a steady reed bed, but the keening tones of the metal are more splintered, even anguished, writhing. Over the last minute, the organ disappears, the metal curling smokelike and acrid, into the sky."
Brian Olewnick / Just outisde

"Over the years I heard quite a bit of his releases, and there seems to be a constant drift and shift when it comes to choosing instruments, styles and partners. He certainly keeps the experimental drift alive in his work. [..] Somehow in these pieces he retains a more song-like structure, stretching out sounds just a little bit, and use them in different configurations, moving around in the mix, which gives the idea of a slow, solemn song. The drone, which seems a constant idea within the music of D’Incise is not far away. It is quite an interesting different approach there. The two longer parts of « Le Désir » have also that drone-like sound, based mainly on the use of detuned organs and on top of that he plays his bowed metal sticks in a bit of an improvised manner. The organ is looped and layered but not in a very repetitive way throughout; it shifts back and forth in changing patterns and has some crude feel to it. It is this raw approach that can still bring relatively delicate music."
FdW / Vital Weekly

Compositeur du moins, l’artiste cherche constamment à repousser les limites du vide, bâtissant des titres aux histoires intérieures explosant au contact de la lumière.
Avec L’Anglard de St-Donat, il tire son inspiration d’une mazurka du violoniste Alfred Mouret (1901-1979), lui conférant une dimension contemporaine aux déhanchés lents et solennels, remplaçant l’instrument à corde par le son d’orgue et d’harmonium, qui offre au titre décomposé en quatre volets, une impression de glissement drone sur des contrées oniriques.
Avec les deux volets qui composent Le Désir Certain, l’ambiance se fait plus anguleuse, au son de variations subtiles et d’effets sous-épiderme. Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade invite l’auditeur à faire une pause et contempler notre héritage, d’en savourer son essence et d’en apprécier son inappréciable modernité. Remarquable.
Roland Torres / Silence and sound

d’incise is de naam waaronder de in Genève geboren Laurent Peter zijn muziek maakt. Hij noemt zich een klankonderzoeker, waarbij hij zich niet van één specifiek instrument bedient, maar datgene gebruikt wat hij als instrument wenst te beschouwen: software, geluidsopnamen, objecten, percussie, harmonium, etcetera. De Zwitser is geïnteresseerd in radicalisme, reductionisme, repetitie en conceptuele benaderingen en hij heeft de neiging om de kleinste details uit de muzikale elementen te halen. Hij waardeert traagheid en obsessieve verkenningen van simpele processen.
d’incise werkte veel samen met de eveneens uit Genève afkomstige percussionist Cyril Bondi, onder andere als het duo Diatribes. Samen runnen zij het label Insub. en zijn zij de drijvende kracht achter het Insub. Orchestra, een groot ensemble dat zich specialiseert in experimentele muziek en elektro-akoestische verkenningen. d’incise richt zich in zijn muziek zowel op improvisatie als op compositie en naar waar de grens ligt, is het vaak zoeken.
Het nieuwe album van de Zwitserse muzikant heet Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade. Het is niet het eerste werk van d’incise dat op het Moving Furniture Records verschijnt, want eerder bracht het Amsterdamse label ook ABC 1-6 uit, een compositie van Stephan Thut, uitgevoerd door Cristian Alvear, Cyril Bondi en d’incise. Op het nieuw solo-album speelt de Zwitser louter eigen werk.
Dat betreft twee composities: ‘L’Anglard de St-Donat’, bestaande uit vier delen, en ‘Le Désir’, dat twee delen telt. Het eerste werk is geconstrueerd rondom een mazurka-tune een traditionele dans uit het midden van Frankrijk (al is de mazurka van oorsprong Pools). De vier vrij korte stukken lijken overigens in niets op een dans, en de muziek van d’incise moet dan ook niet worden gezien als een herinterpretatie. De muzikant gebruikt de mazurka alleen als basis voor zijn eigen muzikale onderzoek.
Dat onderzoek vindt plaats met gebruikmaking van opnames van bestreken metalen objecten, elektrisch orgel, harmonium, banjo en contrabas. Een apart instrumentarium waar d’incise alle kanten mee op kan, maar waar hij vier bij elkaar passende stukken mee creëert. Drones vormen de basis en worden omringd door klanken die een trage melodie vormen. Dat geldt voor alle vier de delen, maar de uitwerking is steeds anders.
De drone in het eerste deel is niet steeds constant, maar wisselt van toonhoogte, van sterkte en van gelaagdheid. De contrabas zorgt voor lage accenten, maar er ligt veel nadruk op hoge tonen, totdat na zo’n drie minuten lage harmoniumklanken de basis gaan vormen en een wat donkerder sfeer ontstaat. Iele klanken zijn dominant in het tweede deel, waarbij d’incise soms maar net onder de pijngrens blijft zitten. Met de banjo wordt een repeterend melodisch patroon gecreëerd, waarop wordt gevarieerd. Op het eind valt de drone weg en wordt op een metalen voorwerp geslagen, waarbij een lang doorklinkende klank ontstaat.
Het derde deel klinkt voller. Nu is wel sprake van een constante drone en worden met de contrabas percussieve klanken gemaakt. Orgel, harmonium en voorwerpen vormen de omringende klanken, waarbij soms goed hoorbaar is dat het gaat om opnames die in het stuk geplaatst worden. De onderlaag verdwijnt en een opkomende en wegstervende drone komt daarvoor in de plaats, nu gecombineerd met geplukte contrabasklanken. Geëindigd wordt met een pulserende drone. De orgeldrone aan het begin van het vierde deel heeft iets plechtigs, maar vooral de ruwe contrabasklanken en later ook de banjo contrasteren daarmee.
In ‘Le Désir’ wordt de muziek gemaakt met live bespeelde metalen sticks die klinken over een orgelachtergrond, waarbij het orgel her- of bijgestemd is. Daardoor ontstaan wat ongemakkelijke orgelklanken: de akkoorden zijn licht dissonant en wringen en schuren daardoor. In het eerste deel, Le Désir Certain’, is een zich herhalend motief de leidraad, waar met de bestreken voorwerpen over wordt geïmproviseerd. Het constante patroon heeft een hypnotiserend effect. De Zwitser lijkt daar echter geen genoegen mee te nemen en verandert het repeterend motief. De sfeer is nu donkerder, niet dreigend maar wel afstandelijker. De objecten vormen de variabelen waarmee d’incise het stuk kan ombuigen, de sfeer kan veranderen of de klankkleur kan aanpassen. Rond de tiende minuut past de muzikant de ondergrond nog een keer aan en nu creëert hij een enorm spanningsveld tussen die onderlaag en de metalen voorwerpen die worden bespeeld.
‘Le Désir Serein’ vormt zich rondom een zich herhalende korte orgeltoon, waar de bestreken voorwerpen, die bijna als fluiten klinken, omheen cirkelen. Dat patroon wordt ondermijnd door een dissonante orgelklank, waardoor – ook hier – een enorm spanningsveld ontstaat. Een andere dissonante klank duikt op en de ongemakkelijkheid neemt nog verder toe. d’incise speelt met de verdraagzaamheid van de luisteraar, maar volhouden loont. Er treedt gewenning op en dan blijken de ruwe en schurende klanken bij elkaar een prachtige compositie te vormen, waarin de dissonanten na zo’n zes minuten plaats maken voor een lager klinkende orgeldrone en een zacht op de achtergrond tikkend ritme. De korte orgeltoon is er nog steeds. Het stuk krijgt meer rust en een grotere emotionele lading, waarbij de metalen voorwerpen een steeds grotere rol krijgen toebedeeld en het werk zelfs zonder onderliggende orgellaag uitluiden.
De muziek op Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade. is niet van het makkelijke soort. Drones blijven niet constant, patronen verschuiven, klankkleuren veranderen, verschillende geluiden schuren en met banjo, contrabas en objecten wordt een aparte dimensie toegevoegd. Toch past het allemaal wonderwel bij elkaar, want de muziek is uiteindelijk geenszins onbeluisterbaar, maar spannend en met een zekere emotie geladen. Toegegeven: je moet er wel voor open staan, maar de beloning is groot. Het is een zonderlinge muzikale wereld die d’incise in zijn twee werken creëert, maar het is een intrigerende.
Opduvel

D’Incise is 2005 het project van de experimentele Zwitserse muzikant Laurent Peter. Daarnaast vind je hem terug in Diatribes, Insub Meta Orchestra, Insub.8tet, Karst en La Tène, allen overigens met Cyril Bondi waarmee hij het label INSUB.records runt en ook met D’Incise veelvuldig heeft samengewerkt. De afgelopen 14 jaar heeft hij een indrukwekkende discografie opgebouwd met experimentele muziek, die ergens tussen abstracte muziek, drones, neoklassiek, minimal music en improvisaties uitkomen. Het interessante is dikwijls dat hij met minimale middelen een maximaal effect kan bewerkstelligen. Dat geldt zeker voor zijn nieuwe cd Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade, die uitkomt op het innovatieve Moving Furniture in samenwerking met INSUB.records. Het album start met repeterende geluiden, die wel wat weg hebben van toeterende auto’s in een file, zij het dat er ook meteen een zware, indrukwekkende basdrone onder zit. De geluiden veranderen subtiel en er verrijst op wonderlijke wijze een soort abstract orkestrale composities, die op niet te beschrijven wijze weet te fascineren. Je wordt als het ware meegezogen in een wonderlijke microwereld, waarbij de muziek zowel voor bezinning als spanning zorgt. In de composities erna gaat D’Incise nog subtieler te werk en worden die veranderingen kleiner, maar de aantrekkingskracht groter. Met ondefinieerbare en tevens herkenbare geluiden creëert hij een prachtig patchwork dat zich niet aan genregrenzen houdt en je meevoert naar imponerende onontgonnen gebieden. Magnifieke muziek van de broodnodige buitencategorie.
Jan Willem / de subjectivisten

D’Incise is geen onbekende op deze blog. Laurent Peter, zo heet deze Zwitser voor de burgerlijke stand, is samen met Cyril Bondi de baas van INSUB., een label voor muziek op de grens van hedendaags gecomponeerd en vrije improvisatie en is met Bondi tevens de oprichter van het Insub Meta Orchestra, waarvan we hier onlangs nog twee albums bespraken. Dit jaar bracht hij echter ook, als samenwerking tussen Insub en Moving Furniture Records, een solo album uit, ‘Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade’ geheten.
Feitelijk bevat dat album twee stukken. Het uit vier delen bestaande ‘L’Anglard de St-Donat’ en het uit twee delen bestaande ‘Le désir’. ‘L’Anglard de St-Donat’ heeft D’Incise gebaseerd op een volksdans uit Midden Frankrijk, een mazurka, gespeeld door Alfred Mouret, vernoemd naar zijn vader, François “L’Anglard”. We horen die klanken van de mazurka, maar volstrekt niet op de originele manier, dansen wordt op deze vier delen dan ook erg lastig. D’Incise gebruikt ze veeleer als basismateriaal om een totaal eigen klankwereld te creëren, waarin een zekere mate van melancholie schuilgaat. Bijzonder zijn het subtiele tweede deel, waarin we de hoge tonen van de doedelzak horen, vermengd met onbestemde geluiden van allerlei objecten en het derde deel waarin de hoge klanken in golven komen, met goed geplaatste accenten van de genoemde objecten.
In ‘Le désir certain’ horen we D’Incise op een orgel. Aanvankelijk in een redelijk strak repeterend patroon, maar al snel laat hij andere elementen toe in het stuk, bijvoorbeeld improvisatie met metalen stokjes. Gaandeweg biedt hij hierdoor de luisteraar steeds minder houvast. Als dan ook nog eens het grondmotief op het orgel verandert, zijn we helemaal de draad kwijt. “Missie geslaagd”, zegt D’Incise in dat geval, want dat maakt het nu net een spannend stuk: de drones duren lang genoeg om ons in een mate van trance te brengen en kort genoeg om niet te gaan vervelen. In ‘Le désir serein’ vangen we aan met een repeterend patroon, dat al snel wordt geflankeerd door een drone, die gaandeweg van kleur verschiet. Ook hier kiest D’Incise er echter weer voor om andere geluiden naar binnen te brengen, het improvisatie aspect, waarmee hij een bijzondere spanning creëert en een extra dimensie toevoegt aan de trance.
nieuwenoten.nl

The four short “L’Angland de St-Donat” pieces that begin Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade are studio assemblées of “bowed metallic objects,” electric organ, harmonium, banjo and bass, and are softer, more elastic explorations of the lodes d’incise has mined more energetically in groups like La Tène. Each presents a ritualized constellation of small sounds around reedy harmonium and organ drones. The longer “Le désir” pieces are stranger, but more effective. In these works, resonating metal sticks are bowed over a background of detuned organ recordings. The repeating three-note motifs that undergird “Le désir certain” are deceiving, set against a pedal drone that makes them sound slightly out-of-tune, creating a dizzying, destabilizing effect despite their lockstep rhythm. And this is before you add in the skittering bowed-stick improvisations, which sound a bit like uncooperative, spacetime-warping violins. It certainly occupies a novel space, although at 15 minutes, it slightly overstays. “Le désir serein” relies on overlapping sustained organ drones, creating weird, psychedelic pockets of dissonance. Throughout, a steady repeating note sounds out, a guiding light providing bearings in the dark. Of the two, it’s the easiest to become immersed in, and is a pleasantly disorienting experience.
Dan Sorrells / The Free Jazz Collective

There are parts to this new LP by d’incise, jointly released by Insub and Moving Furniture, but in a different way. Assemblée, relâche, réjouissance, parade collects two 2017 compositions for organs and bowed metallic objects, recorded and mixed by the composer. A L’Anglard de St-Donat is a suite of four “songs” with tune and tuning based on a mazurka by Alfred Mouret. I suspect that even listeners familiar with said mazurka may struggle to recognise it. The bowed metal and organ are partners in a set of slow dances, winding around each other to a sparse accompaniment of percussive sounds. The odd intonation, detourned folksong and reedy sounds are reminiscent of Pancrace’s The Fluid Hammer. I’d like to know more about the tuning system used here. There seems to be some method at work in how each piece begins, progresses and ends, a version based upon the original. This engaging little suite is followed by Le désir, a contrasting pair of longer pieces in which undulating loops of electric organ form an ostinato upon which a type of solo is performed on bowed metal sticks. They fit together suprisingly well, with the bowed objects seeming to rise up out of the lower organ sounds, a slow florid ornamentation that floats between flutes and reeds. The tension is retained throughout by the regular pulsation of the organ on tape forming a sinister backdrop that keeps threatening to crowd out the soloist’s lyricism, itself already carved out of the most marginal material.
Ben Harper / Boring like a drill

Latest intriguing experiment from Swiss musician D’incise is proving to be rewarding and deep. Assemblée, Relâche, Réjouissance, Parade (INSUB. RECORDS insub.rec.cd03 / MOVING FURNITURE RECORDS MFR075) is based around ideas of putting “music” back into experimental music – a feisty statement if ever there was. Maybe players of contemporary free noise and free improvisation have forgotten about the value of a good tune, of simple things like rhythm, melody and harmony. Maybe Derek Bailey fans need to let their standards slip and get their heads into a good Rick Derringer album every so often. Actually I’m probably over-interpreting D’Incise’s plan here, as the experiment here is very gentle and exploratory, and also (for reasons he doesn’t fully explain) very personal to him. One of the things that interests him is “making bridges between conceptuality and simplicity”, which is a good thing to be doing. Even just making bridges is good. We’re all living in isolated worlds too much, separated from each other by complexity or ideology. Or just not talking.
So this gentle mostly acoustic slow music is presented in two halves. For ‘L’Anglard de St-Donat’, he works with a traditional mazurka tune. He got it from the music of Alfred Mouret, a significant traditional folk violin player of Central France who played many a bourrée and polka on what I assume was a lively violin. But D’Incise isn’t playing dance music (far from it) and uses this specific framework for “research”. The research consists of bowing metal objects, and mixing the recordings with minimal plucks from banjo, double bass, and a barely-noticeable organ drone. Folk music traditions rendered down into their constituent parts, perhaps; but this is not a clinical experiment in technique. I would prefer to hear these tunes as embroideries, exquisite miniatures, where every tiny gesture carries weight. There may even be traditional French folk melody (or a ghost of it) buried in here too; not my milieu unfortunately, so can’t say for sure.
Continuing his narrative, D’Incise goes on to create ‘Le Désir’ in two parts – and tells us “the strategy is mirrored”. This time the organs are pushed up front. Interminable drones and simplistic melodies abide for nigh-on 30 mins of post-minimalist experimentation. The bowed bits of metal are now tuned to match the pitch of the organs. Improvisation is now permitted. D’Incise exploits and celebrates the “instabilities” of the set-up, creating a situation which he hopes will open up the expressiveness of his playing. Whereas the L’Anglard set seemed to be about stitching together a tapestry of music from tiny gestures, the Désir suite is working more with “blocks” of sound, and pushing a basic compositional idea as far as it can go. Interestingly, Désir is the document of a live performance, not a studio assemblage.
This release is intended to advance ideas about “a music used in public and social rituals”. I suppose the connection with French traditional music is one component in D’Incise’s plan, even if he’s ended up with a record that is about as far removed as you can get from the simplicity and directness of folk / dance traditions. Instead, it’s introverted and private, worrying away at ideas with the thoroughness of a sewing machine. It’s kind of interesting to me that D’Incise has similarly bled all the life away from dub and reggae music on his recent experiments with Diatribes. His intentions are always good, but we end up with dessicated, thin, music. However, don’t let any of that put you off hearing this excellent and unusual record.
Ed Pinsent / The Sound Projector